First Impressions

Maayong adlaw! Eerste indrukken zijn vaak het minst betrouwbaar, maar daarom niet minder interessant, dus hier gaan we dan. Eerst het decor, dan de mensen? Ik zit dit berichtje te typen op mijn kamertje in het huis van de Missionaries of Jesus, een soort verblijfshuis van lokale en internationale predikanten in een wijk van Davao City, waar Frithjof en ik zullen verblijven gedurende onze cursus Cebuano in de taalschool hier vlakbij. Vanmorgen voor het eerst de stad verkend, een kort eindje in een tricycle (een soort brommertje waar een busje omheen is gebouwd) en daarna in een typische Filipijnse Jeepney (openbaar vervoer naar het model van Amerikaanse legervoertuigen tijdens de 2^de Wereldoorlog). Eerste missie: onze resterende dollars en euro’s omwisselen en een lokale sim-kaart kopen, want de Filippijnen zijn wereldkampioen sms-en en zonder GSM ben je nergens. Meteen ook even contact opgenomen met Alma, de ‘executive director’ van Kapwa. Deze namiddag wilden we een stuk van de stad te voet verkennen, maar een plensbui van enkele uren bracht ons doorweekt terug thuis. Regen brengt hier twee maal zonneschijn, want door zo’n regenbui koelt het meteen een paar graden af. Het is hier gemiddeld zo’n 30 graden, en dat merk je al meteen wanneer je bepakt en bezakt de luchthaven uitwandelt en op een paar seconden tijd je hemd aan je rug voelt plakken (verder ga ik hier niet in detail).

Het doet echt heel veel deugd hier te zijn na maanden aftellen. En dat brengt me meteen ook bij de mensen. Eerst en vooral natuurlijk Frithjof, een collega-vrijwilliger die als bio-ingenier zal werken voor Farmcoop en in wiens aangename gezelschap ik een iets minder aangename en vooral vermoeiende reis Brussel-Amsterdam-Manila-Davao maakte (verdacht veel baby’s met hoge huilfrequentie op de vlucht trouwens :). We werden van de luchthaven afgehaald door Maya, de dochter van Arnold, het regionale steunpunt van Broederlijk Delen in Zuidoost-Azië. Ze bracht ons met een taxi naar de Missionaries of Jesus en Father Ben, een West-Vlaamse pater-scheutist die hier al tientallen jaren woont. Grappig detail: Father Ben spreekt enkel Engels met ons, want hij lijkt zijn moedertaal wat te zijn verleerd (of voelt zich niet helemaal op zijn gemak in wat ondertussen een vreemde taal moet zijn geworden). De andere gasten zijn vooral studenten theologie in opleiding die hier zijn voor seminaries of die hun familie komen bezoeken. Het huis heeft een aangename gezelligheid en we leren er onze eerste woordjes Cebuano met vallen en opstaan. De taalcursus begint pas maandag, dus we hebben enkele dagen tijd om te wennen aan het ritme van de stad, de hitte van de zon en de klank van de taal. Wie zich ongerust maakte is bij deze gerust gesteld, wie houdt van tropische zon kan alvast jaloers worden en zelfs liefhebbers van zomerse regenbuien kunnen even vanop afstand meegenieten. Om maar te zeggen: met mij alles in orde.